Toverwoord: Flexibiliteit

Er zijn veel zaken in het leven die je kunt plannen. Je kunt plannen wanneer je werkt en wanneer je vrij hebt. Je kunt ook gaan plannen wanneer je een marathon gaat lopen en om dat te kunnen doen plan je vervolgens weer middels een schema een zo optimaal mogelijke voorbereiding. Ondanks alle plannen en planningen kun je één ding in ieder geval niet plannen en dat is het moment waarop je ziek wordt. Neem mezelf nu maar als voorbeeld. Een plaatje van een planning met een halve marathon aan het begin van de trainingscyclus als nulmeting, een 30 km wedstrijd (Tilburg) 4 weken voor de marathon als ijkmoment en een stevige trainingsomvang inclusief compensatieweken ertussen door. Los van het feit dat het weer in de eerste maanden van het jaar er alles aan deed om trainen buiten onmogelijk te maken, waarvoor een beetje marathonloper zich niet klein laat krijgen is een planning wel leuk maar wat als er nu iets onverwachts gebeurt?

Toen 3atleetMike ziek was kreeg hij van mij nog te horen dat een ziek lichaam niet valt te trainen. Aan deze stichtelijke woorden heb ik me dan ook maar gehouden tijdens mijn eigen ziekteperiode. Maar hoe moet dat nu met alle plannen en planningen die gemaakt waren waarbij géén rekening wordt gehouden met dit soort onverwachte gebeurtenissen.

FLEXIBILITEIT is dan het toverwoord.

Op zoek gaan naar oplossingen om zo min mogelijk negatieve effecten over te houden van deze onvrijwillige tussenstop. In mijn geval heb ik mijn maximale weekomvang verlaagd van 110 km naar 100 km. Waarom? Ik werd ziek in de week dat ik de maximale omvang zou moeten draaien. Door deze week een week naar voren te trekken en dus op 100 km te gaan zitten, wordt mijn vorige rustweek weer de eerste actieve week van training. Deze week kan ik gebruiken om zonder al te veel druk weer de eerste kilometers te maken. Als de volgende week dan voorbij is kan ik weer verder op het normale schema waarbij het lichamelijke verlies hopelijk is gecompenseerd. Nieuwe planning of niet de weken tot 14 maart en dat is nog een kleine maand zullen aantonen of ik in Tilburg gewoon voor 2:15 kan gaan lopen of dat ik het toch iets rustiger aan zal moeten doen. Daar waar ik twee jaar geleden nog lichtelijk in paniek zou raken doordat mijn schema in de war was gegooid kan ik nu lekker rustig blijven onder mijn lot dat ik niet kan ontgaan. Maar chagrijnig van het binnenzitten word ik wel.