Verslag van de Rursee maraton op 4-11-2007
Na een persoonlijk afgestelde trainingsperiode op basis van hartslagfrequentie begon ik op 4 november met veel vertrouwen aan de marathon van Einrur, in de Eifel. Toch enigszins gespannen, omdat mijn eerste marathon vorig jaar in Eindhoven, niet vlekkeloos was verlopen, ging ik rustig van start. Ik hield mijn hartslag rond de 145 op de vlakke stukken en bergop probeerde ik niet boven de 155 uit te komen. Behalve op het 7 km punt bij de urftstaumauer lukte dat ook aardig. Boven aangekomen loop je overigens over de stuwdam hoog boven het water en het uitzicht is daar zo mooi dat je de neiging krijgt te stoppen en gewo.jpg)
on te gaan genieten van de natuur in haar mooiste herfstjasje. Daar was nu helaas geen tijd voor; het tempo was goed en de eerste 10 km gingen voorbij in 54.13 met een gemiddelde hartslag van 146 bpm. Inmiddels had ik me bij twee lopers aangesloten die zeer ervaren waren en die mij wisten te vertellen dat bij kilometer 30 deze marathon pas echt van start ging omdat dan de echte lange en stevige hellingen pas kwamen. Desondanks gingen de tweede 10 kilometers sneller in 53,32 met een gemiddelde hartslag van 145 bpm. Ik werd daar wel een beetje benauwd van, bang als ik was van die laatste 12 kilometer en de ervaring van Eindhoven in mijn achterhoofd. Toen de ervaren jongens nog iets harder gingen lopen heb ik ze laten gaan om mijn hartslag laag te houden. Tussen kilometer 20 en 30 heb ik alleen gelopen maar wel weer heel constant en ik kwam ook het 30 km punt voorbij in 54.03 met een licht hogere hartslag van gemiddeld 150. Ook in dit deel zaten toch een paar leuke klimmetjes die je hart sneller deden kloppen, evenals het uitzicht bij deze marathon overigens. Aangezien ik me op de 30 kilometer grens nog zo fris als een hoentje voelde ben ik gaan versnellen en al gauw kwam de eerste echte lange stevige klim die ik in hoog tempo rond de 4.45 per kilometer omhoog ging. Vanaf dat moment heb ik enorm veel lopers ingehaald die er helemaal doorheen zaten en ik moest echt even terug denken aan vorig jaar en hoe gemakkelijk het nu allemaal ging. Ook de twee ervaren lopers kwam ik weer voorbij die nog eens ouderwets blij waren te zien dat ik niet was afgehaakt maar gewoon mijn krachten goed had verdeeld wardoor ik een progressieve loop kon volhouden. Helaas zaten er in deze 4e serie van 10 kilometer een paar onprettige verrassingen voor me in het parcours. Eerst kwam er, volgens de omroeper "de krent in de pap" voorbij, een berg van 500 meter lengte met een enorm stijgingspercentage van 288 mtr hoogte naar 348 mtr. Deze berg kon echt alleen lopend genomen worden wat helaas enorm veel tijd kost. Enkel echte toppers zullen daar gerend hebben. Direct daarachter kwam een forse afdaling met een zeer scherpe bocht en direct achter .jpg)
de bocht bevoorrading. Het hard afremmen want ik kwam met 3 minuut 45 per kilometer bergaf en het weer direct stevig aanzetten gaf me een kramp rechtsachter in mijn bovenbeen. Na een tot twee minuten rekken kon ik weer verder en langzaam ging het tempo weer naar de 4 min 30 per kilometer. Tot het moment waarop we een bergpadje afmoesten dat zo scherp naar beneden ging dat je je moest vasthouden aan een ijzeren leuning. In mijn haast om onder mijn tijd van Eindhoven te komen en de verloren tijd van de kramp weer goed te maken, stootte ik echter tegen een steen en ging voluit plat voorover. Daar lag ik met een stevige bloeduitstorting in mijn bovenbeen een losgeraakt startnummer en een pijnlijke elleboog. Ik ben weer snel opgestaan, heb mijn startnummer weer vastgemaakt, mijn verwondingen bekeken en maar weer doorgelopen. Ondanks de stevige bergen en al deze tegenslagen kwam ik de 4e 10 km door in 55.01. De laatste 2,2 kilometer gingen in principe nog heel goed maar ook hier kwam op 800 meter voor de finish nog een kuitenbijtertje. De eindtijd was voor mij persoonlijke een echte overwinning in 3 uur 49 min 01 sec. Een geweldige tocht die ik zeker nog eens zal lopen maar nu wil ik toch eerst mijn persoonlijk record uit Eindhoven in de een of andere vlakke marathon aan diggelen gaan lopen. Het uitzicht over de Rursee bij deze marathon is echt adembenemend mooi.
.jpg)
on te gaan genieten van de natuur in haar mooiste herfstjasje. Daar was nu helaas geen tijd voor; het tempo was goed en de eerste 10 km gingen voorbij in 54.13 met een gemiddelde hartslag van 146 bpm. Inmiddels had ik me bij twee lopers aangesloten die zeer ervaren waren en die mij wisten te vertellen dat bij kilometer 30 deze marathon pas echt van start ging omdat dan de echte lange en stevige hellingen pas kwamen. Desondanks gingen de tweede 10 kilometers sneller in 53,32 met een gemiddelde hartslag van 145 bpm. Ik werd daar wel een beetje benauwd van, bang als ik was van die laatste 12 kilometer en de ervaring van Eindhoven in mijn achterhoofd. Toen de ervaren jongens nog iets harder gingen lopen heb ik ze laten gaan om mijn hartslag laag te houden. Tussen kilometer 20 en 30 heb ik alleen gelopen maar wel weer heel constant en ik kwam ook het 30 km punt voorbij in 54.03 met een licht hogere hartslag van gemiddeld 150. Ook in dit deel zaten toch een paar leuke klimmetjes die je hart sneller deden kloppen, evenals het uitzicht bij deze marathon overigens. Aangezien ik me op de 30 kilometer grens nog zo fris als een hoentje voelde ben ik gaan versnellen en al gauw kwam de eerste echte lange stevige klim die ik in hoog tempo rond de 4.45 per kilometer omhoog ging. Vanaf dat moment heb ik enorm veel lopers ingehaald die er helemaal doorheen zaten en ik moest echt even terug denken aan vorig jaar en hoe gemakkelijk het nu allemaal ging. Ook de twee ervaren lopers kwam ik weer voorbij die nog eens ouderwets blij waren te zien dat ik niet was afgehaakt maar gewoon mijn krachten goed had verdeeld wardoor ik een progressieve loop kon volhouden. Helaas zaten er in deze 4e serie van 10 kilometer een paar onprettige verrassingen voor me in het parcours. Eerst kwam er, volgens de omroeper "de krent in de pap" voorbij, een berg van 500 meter lengte met een enorm stijgingspercentage van 288 mtr hoogte naar 348 mtr. Deze berg kon echt alleen lopend genomen worden wat helaas enorm veel tijd kost. Enkel echte toppers zullen daar gerend hebben. Direct daarachter kwam een forse afdaling met een zeer scherpe bocht en direct achter .jpg)
de bocht bevoorrading. Het hard afremmen want ik kwam met 3 minuut 45 per kilometer bergaf en het weer direct stevig aanzetten gaf me een kramp rechtsachter in mijn bovenbeen. Na een tot twee minuten rekken kon ik weer verder en langzaam ging het tempo weer naar de 4 min 30 per kilometer. Tot het moment waarop we een bergpadje afmoesten dat zo scherp naar beneden ging dat je je moest vasthouden aan een ijzeren leuning. In mijn haast om onder mijn tijd van Eindhoven te komen en de verloren tijd van de kramp weer goed te maken, stootte ik echter tegen een steen en ging voluit plat voorover. Daar lag ik met een stevige bloeduitstorting in mijn bovenbeen een losgeraakt startnummer en een pijnlijke elleboog. Ik ben weer snel opgestaan, heb mijn startnummer weer vastgemaakt, mijn verwondingen bekeken en maar weer doorgelopen. Ondanks de stevige bergen en al deze tegenslagen kwam ik de 4e 10 km door in 55.01. De laatste 2,2 kilometer gingen in principe nog heel goed maar ook hier kwam op 800 meter voor de finish nog een kuitenbijtertje. De eindtijd was voor mij persoonlijke een echte overwinning in 3 uur 49 min 01 sec. Een geweldige tocht die ik zeker nog eens zal lopen maar nu wil ik toch eerst mijn persoonlijk record uit Eindhoven in de een of andere vlakke marathon aan diggelen gaan lopen. Het uitzicht over de Rursee bij deze marathon is echt adembenemend mooi. Als je op de onderstaande link klikt kom je op de site van marathon4you.de met een verslag van Klaus Duwe en veel leuke en goede foto's en een redelijke impressie van de hellingen in het parcours.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten