haal uit het leven wat erin zit

haal uit het leven wat erin zit
neem je eigen lot in handen

donderdag 24 maart 2011

Valley of the Bogs ...... or whatever

Op 13 maart liepen we met een groep de Grizzly in Seaton,GB. De reis ernaartoe met auto en trein was gladjes verlopen en we waren op vrijdag de 11e goed aangekomen. Vrijwel direct na aankomst begonnen we onze toer door het dorpje Beer met datgene wat hans ons het hele weekend heeft laten doen: ETEN! + DRINKEN! We hadden onze spulletjes weggezet en het eerste waar we binnen togen was een echte onvervalste fish & chips tent om eens even echt Brits te kunnen eten met azijn over de frietjes en al. Natuurlijk konden de Eymaeltjes en co weer eens niet wachten tot het avond was dus gingen we daarna bij de buurman op bezoek om eens te kijken of een English Pint ook werkelijk een halve liter is. Dat kunnen we nu in ieder geval beamen. De een wordt wat rustiger als hij midden op de dag een pintje neemt..... de ander slaat op tilt......... Enfin, we waren natuurlijk niet naar Engeland gereisd om te drinken en te eten maar ook om iets van het prachtige landschap te zien ook samen met onze supporters en mijn vaste en beste supporter Syl. Zo had Hans, Christa, meegenomen en Tom had Cory bij zich. Paul en Sib liepen toch al samen (blijkbaar mag Paul nergens naartoe waar Sib niet bij is :-) en Matthieu had Theo en Theo had Matthieu asl gelegenheidssupporter. Nadat we op zaterdag het parcours verkend hadden en tot de ontdekking waren gekomen dat er toch wel heel erg veel en stevige klimmen inzaten hadden we al gauw de conclusie getrokken dat 2 vingers in de neus bij deze tocht misschien net te veel van het goede zou zijn. De 13e maart is een memorabele dag geworden. De zon scheen, de turbobanaan van het Durham house was verobberd en de towncryer stuurde ons met de bel op pad. We hadden besloten om de eerste 8 kilometers bij elkaar te blijven omdat we deze loop voor het plezier deden en niet als wedstrijd wilden gaan lopen. het waren immers 33 boeiende kilometers met prachtige vergezichten en veel heeel veel modder, zo bleek later. Hans had zijn moment dan ook na die eerste 8 kilometer. Op het moment dat onze schare fans op ons stond te wachten maakte hans zich uit de voeten om als eerste langs de enthousiaste supportersschare te komen. (Je kunt je dan wel afvragen hoe groot de deceptie is als je vervolgens toch door alles en iedereen bent ingehaald en je als laatste van Eymael Stone Runners de finishlijn mag passeren? ) Die jasjes overigens waren een perfect herkenningspunt voor ons en iedereen die ons zag rennen. Enfin na 8 km viel de groep uiteen en ontstonden er twee groepen met in de ene groep Hans, Sibje, en Theo en in de andere groep Tom, Matthieu, Paul en Maurice. Tijd om eens even lekker door te trekken om zodoende toch gewoon leuk en lekker te lopen. Al gauw bleek dat laatste een utopie. De eerste Bog diende zich aan. dat was het moment waarop de debutanten in de groep begrepen dat het lopen van een redelijke tijd er helemaal niet in zat. Er was maar een doel: Door het moeras komen met beide schoenen nog aan je voeten. Dat eerste stuk moeras was voor Tom overigens het sein om lekker door te stappen want vele kilometers later kwam de rest van de groep hem opeens weer tegen. Niemand had eigenlijk gemerkt dat Tom er sneeky vandoor was gegaan. Heuveltje op, heuveltje af, moeras in , vasthangen, fotograferen, lachen en vriendelijk blijven tegen de marshalls was het parool van de loop. Tot het moment dat we eindelijk weer vlak mochten gaan lopen. Hoe gek kan het zijn dat je in de heuvels verlangt naar een vlak stuk en wanneer je dan vlak loopt dat je dan toch weer verlangt naar die heuvels. Op het eerste gezicht een hele gekke gedachte maar wie iets verder kijkt en ziet waar dat vlakke stuk uit bestaat die heeft er uiteindelijk alle begrip voor. Een kilometer kiezelstrand is na 26km ploeteren echt niet fijn. Daarna een leuk klein trapje, genaamd stairway to heaven, langs de krijtrotsen omhoog. Nooit meer zal de blik naar de Engelse kust hetzelfde zijn, nooit meer onschuldig naar de witte lijn kunnen kijken zonder te denken dat je daar ooit langs omhoog gelopen bent. Het inzicht is gewijzigd en de oude onschuldige blik naar de Engelse kust is voorgoed verdwenen. Eenmaal boven was het enkel nog voornamelijk bergaf naar de finish maar de grizzly zou de grizzly niet zijn als er niet voor de 'fun' nog een stukje strand in zou worden gelegd. De hele groep kwam uiteindelijk aan de finish alwaar onze enthousiaste supporters zich de longen uit het lijf schreeuwden om hun helden over de finish te zien gaan. De tijden deden er niet toe maar lagen tussen de 4.25 uur en 4.50 uur over 33 kilometer. Zo lang hadden de meesten van ons nog nooit gelopen. Daar achter de finish stond de brandweer om iedereen weer fris en fruitig schoon te spuiten en de modder uit Engeland in Engeland te houden. De laatste avond brak aan, de pintjes vloeiden nog een beetje maar de vermoeidheid zat er toch wel duidelijk in. Iedereen lag uiteindelijk lekker op tijd in bed om op maandag weer lekker thuis te komen en uitgerust en wel weer aan de bak te kunnen.