A perfect negative split

Ter voorbereiding op de marathon van Amsterdam liep ik op 11-9 de 26km van Meerssen. Een route die sinds vorig jaar aangepast is en die ik dus nog niet had gelopen omdat ik deze race vorig jaar niet ingepast kreeg. Mijn voorbereiding bestond uit gesprekken met medelopers die de route vorig jaar hadden gelopen en een verkenning van het parcours via internet. Daaruit bleek me al gauw dat de eerste 10 km de zwaarste waren en dat reserves behouden voor het tweede deel waarschijnlijk het belangrijkste was. Een blik op de eindtijden van vorig jaar gaf me het idee dat een eindtijd net onder de 2 uur mogelijk moest zijn zonder helemaal stuk te gaan. Wel lekker stevig doorlopen maar toch nog voldoende reserve behouden om op maandag weer te kunnen trainen. Dat is me voor de volle 100% gelukt. Een perfect negative split de eerste twee sessies van 5km laag in de 24 minuten en de volgende 3 sessie van 5 km alle in de 22 minuten maar wel steeds sneller. Eindtijd 1:58:01 en breed lachend over de finish. Zeer tevreden over het feit dat ik een race tot 30 km blijkbaar perfect kan indelen en de gedachte dat je dat zou moeten kunnen bij een marathon. Dit jaar loop ik de marathon niet voor een snelle tijd maar ga ik gewoon lekker met Theo lopen. Theo wil 3:45:00 lopen, een mooi pr voor hem en ik ga proberen hem daarin te begeleiden. Komende week is de dam tot dam loop en de week daarna een trail van 30 km lafumatrail rondom Maastricht en de provincie Luik. Benieuwd of ik in de perdiode na de marathon weer zoveel power kan ontwikklen als na de marathon van Antwerpen waar ik de laatste kilometers ook op reserve heb gelopen.

Ik Win ook nooit wat....

Behalve deze keer dan. Ik heb er een van de 4 gewonnen een ticket voor de eerste Sint Pieter Trailloop. De link kreeg ik niet werkend dus wil je even kijken dan zal dat via copy paste moeten, maar ja je moet er wat voor hebben toch?!

http://www.sportingmaastricht.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=76&Itemid=472

Als je de tekst mag geloven ga ik een bijzondere tocht door het Maastrichtse en Luikse land tegemoet. Een leuke krachtproef in de nabije omgeving, dat mag je niet missen als Limburgs trailliefhebber. Na 25 september zal ik zeker een stukje op dit blog presenteren en natuurlijk gaat een van de loopmaten Roland Ettema ook weer mee. Dat wordt dus minstens net zo leuk als in La Roche en Ardenne

Eerbetoon aan Hans Hartman

Vandaag 26-08-2011 hebben we afscheid genomen van onze vriend en loopmaat Hans.

Ter herinnering de tekst zoals deze namens de loopgroep tijdens de dienst is voorgelezen samen met de foto's die erbij werden gepresenteerd.

Hans, Als loopgroep hebben we bijeen gezeten om op passende wijze van jou afscheid te nemen. Een afscheid dat we eigenlijk helemaal niet willen nemen, dat onherroepelijk en definitief is en dat een litteken achterlaat op onze ziel. Onze loopmaat, onze marathonschema goeroe, onze adviseur en voor sommigen ook nog onze inspirator. Bij Achilles Top had hij zich al gemeld om de nieuwelingen in de marathongroep onder zijn hoede te nemen en rustig te laten wennen. Masseur nodig? Hans regelde dat wel. Keuringsarts? Hans wist precies waar je moest zijn. Volledig opgemaakte marathonschema’s voor jezelf die je deelde met anderen om er beter van te worden. Veel lopen om zo gezond mogelijk te kunnen blijven, voorzichtig en met de focus gericht op het vermijden van blessures en andere kwaaltjes maar ja zo zie je maar dat je nog zo veel kunt doen om gezond te blijven, een garantie op succes is er niet en voor jou gold helaas dat het hart niet meer wilde.

Misschien is er een leven na de dood en kun je zien hoe we meeleven met het feit dat je niet meer in ons midden bent, dat wij verder gaan met ons leven en dat de herinnering datgene is wat ons nog rest. Een paar van die herinneringen willen graag met de hier aanwezigen delen: Hans was voor ons een warm mens, een echte buschauffeur met dienstverlening met een hoofdletter ‘D’ en een ware loopmaat.

Humor tijdens het lopen stond voorop en als hij dan weer een lange duurloop op zondag had afgelegd dan kregen we daar op maandag altijd weer de verhalen van terug. Dit jaar ging dat met name over het feit dat Theo zich zo geweldig had ontwikkeld. Dan zei hij iedere week in de kleedkamer: “dan goan vuur bie Klumme de berg hoëeg, hubbe vier al 28 kilometer aafgelag begint dëe mich ineine kieer te versjnelle. Ich kiëek op mien oëer en zëeen dat ich al 5:39 de kilometer loop mer ur leupj mich nog weg. Dan dink ich loaat um mer goan dëe kakt dalik toch inein mer ur heelt ut vooal tot thoees. Dëe deelt mich eedere week eine mentale tik oet” En dan lichtten die pretoogjes op en had hans de grootste lol

Van de winter trainden we om samen met Hans en Christa naar Engeland te kunnen reizen om de grizzly run in Cornwall te lopen. Hans en Christa twee ervaren grizzly’s die al jaren gingen en Hans die het geweldig vond om mensen zo ver te krijgen dat ze die 700 kilometer voor een loopje van 33km bereid waren af te leggen. Het spel tussen Hans en de groep was geweldig. Hans die probeerde om zo modderig en heuvelachtige routes te bedenken en de groep die daar steevast op reageerde met opmerkingen als: Hans wanneer komt die modder nou en Hans heb je geen heuvels in het parcours gelegd. Hans ging dan proberen om de volgende route nog meer modder en heuvels te vinden. Na een van die avontuurlijke routes zei hij letterlijk tegen me: Verdomme, noen hub ich geprobeerd um uch kapot te kriëege mit als resultaat dat ichzelf helemoal erdoor zit en vervolgens kwam die glimlach weer op zijn gezicht.

In maart zijn we met een flinke groep naar Engeland getrokken om de grizzly te lopen met Hans. Hans en Christa hadden alles op perfecte wijze tot in de puntjes geregeld. Het avontuur betekende veel eten, veel Guinness, lekker wandelen, zelfs de zon was geregeld, en uiteindelijk ook 33 kilometer lopen. Hans had ons natuurlijk van te voren al bang gemaakt en gooide er de dag van te voren nog een schepje bovenop door ons een aantal zeer zware stukken reeds te tonen. Alleen de moerasgebieden hield hij geheim. Wat moet hij van binnen een enorme lol hebben gehad.

Op de baan was Hans mister discipline himself. Hij maakte een volledig uitgewerkt schema om verantwoord zijn marathon te kunnen lopen en kwam vervolgens naar de baan om op de seconde precies zijn vooraf ingeplande rondjes te draaien. Zijn doel was om net onder de 4 uur te lopen en in Antwerpen had hij dat doel in het vizier. Met nog een kilometer te gaan en nog een minuut of 8 ruimte onder de 4 uur zag hij zijn grote triomf al opdoemen. Het mocht echter niet zo zijn want hij kreeg kramp en kwam daardoor binnen op 4:02:49 dat kon hem bezig houden. Het betekende ook dat hij er minimaal nog één wilde lopen omdat hij die grens van 4 uur zo dicht in het vizier had gehad. Samen met Theo trainen om op 16 oktober nog éénmaal te kunnen vlammen met start en finish in het Olympisch stadion van Amsterdam.

Vol met plannen zat Hans nog, midden in het leven ook. Na de marathon in Amsterdam wilde Hans ook komend jaar weer met een groep naar Engeland voor de grizzly. Omdat hij het zo geweldig vond om dit met zo veel mogelijk mensen te delen was hij ook dit jaar weer bezig om een groep bijeen te krijgen. Vol overgave probeerde hij mensen te overtuigen van het feit dat je niet kunt stoppen als loper zonder een keer de grizzly te hebben gelopen. Hij wilde daar nog één keer door de moerassen, over de kiezelstenen, door het water en nog één keer over die beruchte stairways to heaven. We wilden volgend jaar nog één laatste keer de stairway to heaven beklimmen maar je bent ons voor geweest. De stairway to heaven die je nu hebt genomen is een andere afslag. Die doet vooral mentaal veel pijn. Jouw verlies valt ons zwaar maar we hebben niets te willen. Het leven gaat verder maar vergeten zullen we je niet. Hopelijk gaat het je goed daarboven op de top van jouw eigen stairway to heaven en onze volgende marathon zullen we lopen speciaal voor jou.

Op zaterdagavond 6 augustus 2011 brak de hemel open en werd een badkuip water over lopers en publiek gegoten. Een bijzondere loopwedstrijd mede doordat ze er alles aan proberen te doen om een gezellige sfeer op het pleintje te creëren, er 5 rondjes van net geen 2 km worden gelopen en de bewoners van de straatjes waar doorheen gelopen wordt er een volkseest van maken, regen of niet. Overal partytentjes, barbecues, mensen aan het bier en alles en iedereen aanmoedigen. Als loper merk je naarmate de wedstrijd vordert steeds minder van al dat gedoe rond het parcours. De vermoeidheid begint in het derde rondje merkbaar te worden en het vierde rondje is dan ook het zwaarst. Dat is ook het moment dat de regen overgaat in een soort moesson en als je langs de brandweerkazerne rent kun je nog onder een door de brandweer opgezette douche lopen maar dat verschil merkt eigenlijk niemand meer. Een perfect parcours voor een pr-aanval, mijn derde poging op de 10 km dit jaar en een succesvolle. Na de zware trainingsarbeid in Süd Tirol had ik vooraf het gevoel dat als het vandaag niet zou lukken, ik het ook nooit meer zou verbeteren. 2kg lichter dan in juni en een stuk sterker. Resultaat mijn seizoenstijd met 45 seconden verbeterd en mijn pr met 35 seconden. Een wedstrijd om vaker te lopen.

nu eens geen hardloopblog

Voor de afwisseling dan toch een keer géén hardloopblog maar een opiniestukje over een in mijn ogen wel zeer merkwaardige actie van de politie. Citaat uit een brief in mijn brievenbus:

De politie Limburg Zuid wil een goed contact onderhouden met de inwoners en de ondernemers van Zuid-Limburg. Daartoe wordt onder andere de Politiewijzer uitgegeven, een nalsagwerkje met relevante politie-informatie voor burgers."

De brief gaat verder met uitleg en dan komt de passage waar ik toch minimaal sterk mijn wenkbrauwen moest fronzen:

"De politiewijzer wordt betaald uit de opbrengst van de advertenties die er in worden afgedrukt. Zonder vorm van financiering zou de publicatie voor de politie niet mogelijk zijn. Daarvoor ontbreken nou eenmaal de financiële middelen." Einde citaten.

Nog los van het feit dat de politie in het vervolg van de brief nadrukkelijk aangeeft dat men enkel op basis van vrijwilligheid adverteert (waarom zou men dat toch benadrukken) is er hier natuurlijk iets veel ernstigers aan de hand. De politie vindt contact met burgers en ondernemers belangrijk maar de overheid vindt dat blijkbaar niet en dus zijn er géén financiële middelen om dit contact te onderhouden. Ik vraag me dan toch serieus af of ik nu tegenwoordig in een bananenrepubliek leef. Nu wordt mij gevraagd om als individu de overheid te gaan sponsoren voor iets wat ze belangrijk vindt maar waar ze géén geld voor wenst uit te geven. Is de vraag dan niet gerechtvaardigd waarom ik wel iets zou moeten financieren wat de overheid met mijn belastingcenten niet wil betalen. Terugkijkend naar de eerste zin uit de brief dat de politie het belangrijk vindt om goed contact te onderhouden, is het dan toch wel erg vreemd als de andere partij waarmee de politie zelf het contact wil onderhouden vervolgens de financiering voor haar rekening moet nemen. Er is immers geen sprake van een wederzijdse wens, althans die is schijnbaar niet relevant want deze wordt niet benoemd.

Nederland op z'n smalst denk ik dan maar.

Rey de Espana

15 mei 2011 de premiere van een nieuw en hopelijk blijvend evenement El rey de Espana ofwel De koning van Spanje. De term slaat op de eerste heuvel die direct na de start dient te worden beklommen. het blijkt de eerste lichte beklimming in een onophoudelijke reeks van kleine en langere stevige klimmetjes die de lopers van dit trail voor hun kiezen krijgen. Natuurlijk waren we, de Eymael stonerunners weer van de partij en was er 'speciaal voor ons?' een bagpiper opgetrommeld om ons in grizzly sferen te brengen.

Waar zal ik beginnen? Laat ik maar beginnen bij Hansje slowheimer.

Géén Whisky de avond van tevoren maar wel kort voor zijn 60e verjaardag en dat bezorgt hem blijkbaar toch psychische problemen. Eerst komt hij tot de ontdekking dat Mental misschien toch wel erg goed in zijn vel zit, vervolgens moet hij het groepje laten gaan. Dat leidt tot een gelaatsuitdrukking binnen de eerste 3 km die het ergste doet vermoeden.

Doordat Hans in de eerste kilometers al door Mental volledig is gesloopt vergeet hij om de bordjes te volgen en verloopt hij zich nog ook. Gevolg: De volgfietser die de lintjes verwijdert wordt door Hans op de hielen gezeten en hij wil de lintjes weer terughangen. Aangezien hij hiervoor géén toestemming krijgt besluit Hans, na de zoveelste mentale klap, om iedereen bij de finish maar te gaan opwachten. Conclusie 1: De eerste klap is uitgedeeld door Mental.

Is het een knock out of zijn het slechts de eerste 8 tellen?

Hans is niet de enige waar interessante dingen over te vertellen te zijn. Mag ik jullie voorstellen aan ons nieuwste groepslid:

Roland Ettema

Roland is een klein beetje gemeen. Hij sluit als nieuwkomer aan bij onze groep en loopt ons vervolgens allemaal weg. Hij finisht 5 minuten voor Paul, Nathal en mij en wil er dan nog graag een stuk aan vastknopen dat hij minimaal 10 minuten heeft verloren nadat hij zich met zijn groepje had verlopen. Daarmee gooit hij echter wel zijn eigen ruiten in. Voor de start was hij het namelijk die het best van allen was voorbereid. De route inclusief aanwijzingen was volledig in zijn horloge gezet. Echter multitasken is toch echt iets voor vrouwen en dus Roland één advies van een bescheiden loper aan jou: Ga nou niet kletsen, muziek luisteren, route volgen etc. dat heet toch echt multitasking en dat is weggelegd voor vrouwen.

Deze twee twitter dames uit Brabant zijn daar bijvoorbeeld uitermate goed in en dan met name de onderdelen lopen en kletsen :-)Ook voor hun trouwens de eerste korte ervaring met trails en de Zuid Limburgse heuveltjes. Benieuwd of ze er volgend jaar weer zijn.

Om iedereen een voor een te benoemen voert wat ver en maakt dit verslag eerder tot een boekwerk dan een verslag. Daarom nog een aantal interessante details uit de loop. De uitzichten waren prachtig getuige bijgevoegde foto.

De hellingen waren talrijk en Paul, Nathal en ik liepen leuk samen waarbij afwisselend de een en dan weer de ander op sleeptouw werd genomen. We waren een goed groepje dat fijn samenwerkte.

Eigenlijk moeten we constateren dat wij met z'n drieën het goede voorbeeld hebben gegeven aan de rest. Hoewel ik moet bekennen dat de mondelinge en mentale klappen op sommige momenten hard aankwamen. Ondanks dat gestechel ben ik nu wel in één keer van het Chipsyndroom af, weten we nu met z'n allen dat wanneer Paul zegt dat hij gas gaat terugnemen, hij dan harder gaat lopen en blijft het een raadsel waarom wij met z'n allen die mooie gele trailschoenen hebben

en Nathal op de 'h...'variant meent te moeten lopen? (hier wordt censuur toegepast omdat Nathal jurist is en ik géén zin heb in een dagvaardiging met een eis tot schadevergoeding:-)

Ooit gehoord van een Wolf in Schaapskleren of het paard van Troje? Eenmaal binnen komt de ware aard naar boven. Vriendelijk doch gedecideerd wordt je met een glimlach alle beetje zelfvertrouwen dat je nog hebt afgenomen en krijg je het idee dat Nathal er plezier in krijgt als je een heuvel opploetert terwijl hij op je staat te wachten om je de berg weer af te praten zodat je nooit boven komt. Dan houden we tot slot toch nog Mental en Sibje over.

Over mental was al wat geschreven. Hij deelde in de eerste kilometers al de eerste klap uit aan Hansje (hebben we medelijden?, Nee natuurlijk niet). In de slotkilometers deed hij het nog eens dunnetjes over maar dan bij Sibje. Terwijl Theo nog fris en vrolijk rondliep en binnen de 3 uur wilde finishen liep Sibje tegen kramp aan. Wat we helaas niet op de foto hebben staan is dat mental vervolgens rondjes om Sibilla is gaan lopen met de mededeling dat hij het in dit tempo wel snel koud kreeg. Overigens pleit dat weer voor Theo, in tegenstelling tot Sib in de midwintermarathon, bleef hij wel op haar wachten om samen te finishen. Blijft de vraag of hij dat ook voor Hans zou hebben gedaan. Ik denk dat ik het antwoord daarop wel weet:-)

De komende twee weken is het taperen om vervolgens een aanval te doen op onze 10 km pr's. Vanzelfsprekend zal ook hiervan een verslagje op deze blog komen.

Marathon van Antwerpen - Een nieuwe dimensie op all inclusive

Net terug uit Antwerpen en alweer een wijze les rijker. We hadden een hotelkamer uit vergane glorie zo bleek toen we er kwamen. Op zich niets mis mee want we hoefden er alleen maar te slapen en te ontbijten en beide zaken waren in principe goed geregeld. Het bed was goed, het ontbijt ook. Allen, tja dat all inclusive he! Ik boek nooit all inclusive en wat blijkt daar zitten ook geurtjes en gluidjes bij. In het restaurant, want er hoorde ook een 3 gangen diner bij in een nabij gelegen restaurant, hadden ze een beetje problemen met de afvoer en dat was een beetje ruikbaar en het hotel lag in het centrum van een uitgaansdeel waardoor het eigenlijk pas stil werd op straat toen bij ons om 6.30 uur de wekker ging om op te staan. Enfin, niet zeuren, er was met de beste bedoelingen geboekt en uiteindelijk bepaal je zelf of je een leuk weekend hebt of niet. En leuk was het zeker.

De startlocatie

Na dit weekend ben ik verlost van het chip-syndroom dat mijn metgezellen hebben opgelopen tijdens Essen, Matthieu heeft het stokje namelijk overgenomen. Nauwelijks aangekomen bij de start, 1 uur voor de wedstrijd, bleek namlijk dat onze beer zijn startnummer kwijt was. Stress, paniek en ongeloof in zijn ogen en die van ons. Maar Antwerpen is een deel van België en met echte Belgische gemoedelijkheid werd e.e.a. opgelost. Hij kreeg gewoon een nieuwe startnummer. Na de start ging iedereen er bijna letterlijk als een haas van door. Jos was al gauw uit zicht en Paul vond dat de pacers van 3:30 uur te hard gingen en ging toen dus heel logisch??????? voor de groep uitlopen????? Ik begrijp tot op dit moment de logica niet maar dat zal dan wel aan mij liggen. Matthieu, Sibje en ik besloten toch om het eerst maar even wat rustiger aan te doen maar van samen lopen was geen sprake. Hoeft ook niet bij een marathon waarbij iedereen probeert zijn eigen tijd te lopen natuurlijk. Van Hans en Theo valt géén zinnig woord te zeggen, is normaal overigens ook zo, die liepen ergens achter de rest en hebben ongeveer 25km samen gelopen maar daarna zijn ook zij ieder hun eigen weg gegaan. De temperatuur was net iets aan de hoge kant waardoor een pr lopen lastig was hoewel uiteindelijk Hans en Matthieu een pr hebben gelopen. Hulde voor deze twee bikkels. Uiteindelijk kwam Paul als eerste over de finish, de enige loper onder de 3:30 uur. Binnen een tijdsbestek van 20 minuten waren Paul, Jos, Matthieu, ikzelf en Sibje binnen. Hans liep net boven de 4 uur en Theo deed lekker relaxed en tapert zelfs tijdens de marathon in 4:25 maar uitgelopen heeft ie hem wel en dat is toch nog steeds het belangrijkste. Na de marathon waren er overigens eigenlijk maar twee slimme lopers onder ons groepje, Hans en ikzelf. De enige twee die afscheid namen van alle overbodige zoetigheid die door de mond naar binnen was gegaag ging ook weer door die mond naar buiten. Toch veel slimmer eigenlijk dan al die zoete troep alsnog in je lichaam opnemen terwijl je het niet meer nodig hebt. Onze supporters Karin, Christa en Syl hadden zich intussen goed geamuseerd met zoeken van restaurant om 's avonds nog lekker wat vlees naar binnen te slaan. Die keuze was een waar succes. Eerst een terrasje met wat pilsjes en daarna heerlijk dineren met lekkere en zware rode wijn, een garantie voor succes en een goede opsteker om de nachtelijke geluiden rond het hotel goed op te vangen en lekker door te kunnen dromen.

omdat Christa ontbreekt één extra fotootje

.

Conclusie van het weekend: Je hoeft geen pr te lopen om je geweldig te amuseren. omdat Christa ontbreekt één extra fotootje

Marathon van Antwerpen - to chip or not to chip

hier ben ik, links, in de laatste 100 meter van Antwerpen met een pr van 3:27:27

Komende zondag ga ik voor de tweede keer meedoen aan de marathon van Antwerpen. Het goede gevoel overheerst en het debacle van Essen is uit het geheugen gewist. In 2009 liep ik met de loopgroep Bocholtz voor ht eerst in mijn leven onder de 3:30 uur. Sindsdien heb ik niet meer boven die tijd gelopen en is er nog een minuutje vanaf geknabbeld. Blijkbaar zit ik toch een beetje tegen mijn eigen grens aan. De ambitie voor komende zondag is dan ook niet om de theoretisch haalbare 3:16:00 te halen, althans op basis van de eindtijd op de halve 1:33:05 in Venlo 3 weken geleden. Om een goede tijd te lopen zijn meerdere factoren van belang: Is het niet te warm (waarschijnlijk wel); ben jezelf top op het moment supreme? (weet je pas als je bezig bent); was de voorbereiding goed (ook niet duidelijk, was anders dan anders in ieder geval) en kun je voldoende rust bewaren in het begin? Zo zijn er veel dingen die een rol spelen daarnaast is een marathon echt niet simpelweg 2x een halve. Het mentale aspect dat na kilometer 30 om de hoek komt kijken speelt een enorm grote rol en dat is iets wat me nu al bezig kan houden. Hoe kan ik zodanig lopen dat ik binnen 3:25:00 binnen kom en toch nog zo fris mogelijk ben na 30 km, want een marathon betekent eigenlijk dat je ervoor moet zorgen dat je de eerste 30 kilometer niet moe wordt want de energie heb je dan pas echt nodig. Zo doen we met z'n allen net alsof we ontspannen naar de marathon toelevenmaar ondertussen is Jos gespannen, heeft Hans slapeloze nachten om voor mental te finisihen, is Mental gespannen omdat hij misschien toch wat weinig getraind heeft. Sib die toch echt wil gaan voor 3:30:00 en Paul die zegt dat hij gaat doseren (kan hij dat dan is toch echt de vraag). Tensloote Matthieu, de beer van Welten, daarvoor blijft gelden dat hij geprikkeld is omdat we hem hebben aangegeven dat een tijd boven 3:30:00 van hem een knuffelbeer maakt en dat we er echt vanuit gaan dat hij zijn tanden laat zien en het uiterlijk van een grizzly moet vertonen. Enfin zondagmiddag weten we meer, hoe dan ook, zondagavond wordt gefeest met echt lekker Belsj bier.

Valley of the Bogs ...... or whatever

Op 13 maart liepen we met een groep de Grizzly in Seaton,GB. De reis ernaartoe met auto en trein was gladjes verlopen en we waren op vrijdag de 11e goed aangekomen. Vrijwel direct na aankomst begonnen we onze toer door het dorpje Beer met datgene wat hans ons het hele weekend heeft laten doen: ETEN! + DRINKEN! We hadden onze spulletjes weggezet en het eerste waar we binnen togen was een echte onvervalste fish & chips tent om eens even echt Brits te kunnen eten met azijn over de frietjes en al. Natuurlijk konden de Eymaeltjes en co weer eens niet wachten tot het avond was dus gingen we daarna bij de buurman op bezoek om eens te kijken of een English Pint ook werkelijk een halve liter is. Dat kunnen we nu in ieder geval beamen. De een wordt wat rustiger als hij midden op de dag een pintje neemt..... de ander slaat op tilt......... Enfin, we waren natuurlijk niet naar Engeland gereisd om te drinken en te eten maar ook om iets van het prachtige landschap te zien ook samen met onze supporters en mijn vaste en beste supporter Syl. Zo had Hans, Christa, meegenomen en Tom had Cory bij zich. Paul en Sib liepen toch al samen (blijkbaar mag Paul nergens naartoe waar Sib niet bij is :-) en Matthieu had Theo en Theo had Matthieu asl gelegenheidssupporter. Nadat we op zaterdag het parcours verkend hadden en tot de ontdekking waren gekomen dat er toch wel heel erg veel en stevige klimmen inzaten hadden we al gauw de conclusie getrokken dat 2 vingers in de neus bij deze tocht misschien net te veel van het goede zou zijn. De 13e maart is een memorabele dag geworden. De zon scheen, de turbobanaan van het Durham house was verobberd en de towncryer stuurde ons met de bel op pad. We hadden besloten om de eerste 8 kilometers bij elkaar te blijven omdat we deze loop voor het plezier deden en niet als wedstrijd wilden gaan lopen. het waren immers 33 boeiende kilometers met prachtige vergezichten en veel heeel veel modder, zo bleek later. Hans had zijn moment dan ook na die eerste 8 kilometer. Op het moment dat onze schare fans op ons stond te wachten maakte hans zich uit de voeten om als eerste langs de enthousiaste supportersschare te komen. (Je kunt je dan wel afvragen hoe groot de deceptie is als je vervolgens toch door alles en iedereen bent ingehaald en je als laatste van Eymael Stone Runners de finishlijn mag passeren? ) Die jasjes overigens waren een perfect herkenningspunt voor ons en iedereen die ons zag rennen. Enfin na 8 km viel de groep uiteen en ontstonden er twee groepen met in de ene groep Hans, Sibje, en Theo en in de andere groep Tom, Matthieu, Paul en Maurice. Tijd om eens even lekker door te trekken om zodoende toch gewoon leuk en lekker te lopen. Al gauw bleek dat laatste een utopie. De eerste Bog diende zich aan. dat was het moment waarop de debutanten in de groep begrepen dat het lopen van een redelijke tijd er helemaal niet in zat. Er was maar een doel: Door het moeras komen met beide schoenen nog aan je voeten. Dat eerste stuk moeras was voor Tom overigens het sein om lekker door te stappen want vele kilometers later kwam de rest van de groep hem opeens weer tegen. Niemand had eigenlijk gemerkt dat Tom er sneeky vandoor was gegaan. Heuveltje op, heuveltje af, moeras in , vasthangen, fotograferen, lachen en vriendelijk blijven tegen de marshalls was het parool van de loop. Tot het moment dat we eindelijk weer vlak mochten gaan lopen. Hoe gek kan het zijn dat je in de heuvels verlangt naar een vlak stuk en wanneer je dan vlak loopt dat je dan toch weer verlangt naar die heuvels. Op het eerste gezicht een hele gekke gedachte maar wie iets verder kijkt en ziet waar dat vlakke stuk uit bestaat die heeft er uiteindelijk alle begrip voor. Een kilometer kiezelstrand is na 26km ploeteren echt niet fijn. Daarna een leuk klein trapje, genaamd stairway to heaven, langs de krijtrotsen omhoog. Nooit meer zal de blik naar de Engelse kust hetzelfde zijn, nooit meer onschuldig naar de witte lijn kunnen kijken zonder te denken dat je daar ooit langs omhoog gelopen bent. Het inzicht is gewijzigd en de oude onschuldige blik naar de Engelse kust is voorgoed verdwenen. Eenmaal boven was het enkel nog voornamelijk bergaf naar de finish maar de grizzly zou de grizzly niet zijn als er niet voor de 'fun' nog een stukje strand in zou worden gelegd. De hele groep kwam uiteindelijk aan de finish alwaar onze enthousiaste supporters zich de longen uit het lijf schreeuwden om hun helden over de finish te zien gaan. De tijden deden er niet toe maar lagen tussen de 4.25 uur en 4.50 uur over 33 kilometer. Zo lang hadden de meesten van ons nog nooit gelopen. Daar achter de finish stond de brandweer om iedereen weer fris en fruitig schoon te spuiten en de modder uit Engeland in Engeland te houden. De laatste avond brak aan, de pintjes vloeiden nog een beetje maar de vermoeidheid zat er toch wel duidelijk in. Iedereen lag uiteindelijk lekker op tijd in bed om op maandag weer lekker thuis te komen en uitgerust en wel weer aan de bak te kunnen.

De beer van Welten gesloopt

Na een aantal pogingen om een echte trailtest op te zetten had Hans schoon genoeg van alle opmerkingen dat hij een route had uitgezet die zo snel als mogelijk na het vertrek van zijn woning onverharde paden bevatte. Niet dat de medelopers, ze noemen het vrienden, daarmee stil werden, overigens. Zoals het betaamt werd 'slowheimer' Hansje weer eens flink afgezeikt als we van het ene modderpaadje naar het andere gingen, over asfalt natuurlijk. Het moet gezegd worden, Slowieke had zijn best gedaan. Hij had zelfs de afgelopen dagen de regen goed voorspeld en gisteravond toen we uit de Griek kwamen was hij zo blij als een klein kind dat we in de regen naar de auto moesten. Mental had praatjes en liep zelfs tegen het eind van dit trail nog met 2 vingers in de neus. Blijkbaar had de 7 minuut 30 per kilometer op de midwintermarathon hem voldoende rust gegeven. Sibje was duidelijk slanker dan vorige week en dat scheelde ook een stuk, met name bergop. Arme Paul had last van vermoeide benen maar dat kwam waarschijnlijk meer van de kilo's gyros die hij gisteravond naar binnen gewerkt had. Wat Matthieu gisteravond nog gedaan had laat zich raden aangezien de leuke Tegelse Karin ook in Welten logeerde. Dat was d'r erme jong onhe trailsjong ook wel aan te zien. Op de eerste plaats was hij al meer gehandicapt dan normaal, hij liep op gewone loopschoenen, en daarnaast waren er géén korte kleine explosieve stukjes. Gevolg: De beer van Welten - onze eigen Rintje (d'r Matthieu) was uiteindelijk gewoon gesloopt. In de groep was daarover toch nog wel het meeste plezier. We liepen bergje op, bergje af, bij Kluis 70 mtr hoogteverschil met trapjes en verder glijbanen van modder bergop. Een prachtige route met alles erop en eraan. Alle extra's had slowheimer meegenomen, we hadden hem voldoende opgejut de afgelopen 2 weken. Resultaat aan de eindstreep: Hij stopte 200 mtr voor de finish en toen hij uitgeput tegen me aangeleund stond kwam de opmerking van de dag: "mijn hemel, wat heb ik mezelf aangedaan vandaag" moewahahahaha en ik? Ik liep onopvallend, rustig, dan weer eens in het midden dan weer eens voren en soms wachtend op slowheimer (ik wilde niet dat hij verdwaalde). Precies zoals ik eigenlijk ook wel een beetje in elkaar zit. Onopvallend en rustig meedeinend met alle die moeliejanen of ze nou slowheimer, Mental, sibje, Jos, Nathal de duiker, Beer van Welten of paul de stonerunner heten. Al met al een buitengewone ervaring die naar meer smaakt