Eerbetoon aan Hans Hartman

Vandaag 26-08-2011 hebben we afscheid genomen van onze vriend en loopmaat Hans.

Ter herinnering de tekst zoals deze namens de loopgroep tijdens de dienst is voorgelezen samen met de foto's die erbij werden gepresenteerd.

Hans, Als loopgroep hebben we bijeen gezeten om op passende wijze van jou afscheid te nemen. Een afscheid dat we eigenlijk helemaal niet willen nemen, dat onherroepelijk en definitief is en dat een litteken achterlaat op onze ziel. Onze loopmaat, onze marathonschema goeroe, onze adviseur en voor sommigen ook nog onze inspirator. Bij Achilles Top had hij zich al gemeld om de nieuwelingen in de marathongroep onder zijn hoede te nemen en rustig te laten wennen. Masseur nodig? Hans regelde dat wel. Keuringsarts? Hans wist precies waar je moest zijn. Volledig opgemaakte marathonschema’s voor jezelf die je deelde met anderen om er beter van te worden. Veel lopen om zo gezond mogelijk te kunnen blijven, voorzichtig en met de focus gericht op het vermijden van blessures en andere kwaaltjes maar ja zo zie je maar dat je nog zo veel kunt doen om gezond te blijven, een garantie op succes is er niet en voor jou gold helaas dat het hart niet meer wilde.

Misschien is er een leven na de dood en kun je zien hoe we meeleven met het feit dat je niet meer in ons midden bent, dat wij verder gaan met ons leven en dat de herinnering datgene is wat ons nog rest. Een paar van die herinneringen willen graag met de hier aanwezigen delen: Hans was voor ons een warm mens, een echte buschauffeur met dienstverlening met een hoofdletter ‘D’ en een ware loopmaat.

Humor tijdens het lopen stond voorop en als hij dan weer een lange duurloop op zondag had afgelegd dan kregen we daar op maandag altijd weer de verhalen van terug. Dit jaar ging dat met name over het feit dat Theo zich zo geweldig had ontwikkeld. Dan zei hij iedere week in de kleedkamer: “dan goan vuur bie Klumme de berg hoëeg, hubbe vier al 28 kilometer aafgelag begint dëe mich ineine kieer te versjnelle. Ich kiëek op mien oëer en zëeen dat ich al 5:39 de kilometer loop mer ur leupj mich nog weg. Dan dink ich loaat um mer goan dëe kakt dalik toch inein mer ur heelt ut vooal tot thoees. Dëe deelt mich eedere week eine mentale tik oet” En dan lichtten die pretoogjes op en had hans de grootste lol

Van de winter trainden we om samen met Hans en Christa naar Engeland te kunnen reizen om de grizzly run in Cornwall te lopen. Hans en Christa twee ervaren grizzly’s die al jaren gingen en Hans die het geweldig vond om mensen zo ver te krijgen dat ze die 700 kilometer voor een loopje van 33km bereid waren af te leggen. Het spel tussen Hans en de groep was geweldig. Hans die probeerde om zo modderig en heuvelachtige routes te bedenken en de groep die daar steevast op reageerde met opmerkingen als: Hans wanneer komt die modder nou en Hans heb je geen heuvels in het parcours gelegd. Hans ging dan proberen om de volgende route nog meer modder en heuvels te vinden. Na een van die avontuurlijke routes zei hij letterlijk tegen me: Verdomme, noen hub ich geprobeerd um uch kapot te kriëege mit als resultaat dat ichzelf helemoal erdoor zit en vervolgens kwam die glimlach weer op zijn gezicht.

In maart zijn we met een flinke groep naar Engeland getrokken om de grizzly te lopen met Hans. Hans en Christa hadden alles op perfecte wijze tot in de puntjes geregeld. Het avontuur betekende veel eten, veel Guinness, lekker wandelen, zelfs de zon was geregeld, en uiteindelijk ook 33 kilometer lopen. Hans had ons natuurlijk van te voren al bang gemaakt en gooide er de dag van te voren nog een schepje bovenop door ons een aantal zeer zware stukken reeds te tonen. Alleen de moerasgebieden hield hij geheim. Wat moet hij van binnen een enorme lol hebben gehad.

Op de baan was Hans mister discipline himself. Hij maakte een volledig uitgewerkt schema om verantwoord zijn marathon te kunnen lopen en kwam vervolgens naar de baan om op de seconde precies zijn vooraf ingeplande rondjes te draaien. Zijn doel was om net onder de 4 uur te lopen en in Antwerpen had hij dat doel in het vizier. Met nog een kilometer te gaan en nog een minuut of 8 ruimte onder de 4 uur zag hij zijn grote triomf al opdoemen. Het mocht echter niet zo zijn want hij kreeg kramp en kwam daardoor binnen op 4:02:49 dat kon hem bezig houden. Het betekende ook dat hij er minimaal nog één wilde lopen omdat hij die grens van 4 uur zo dicht in het vizier had gehad. Samen met Theo trainen om op 16 oktober nog éénmaal te kunnen vlammen met start en finish in het Olympisch stadion van Amsterdam.

Vol met plannen zat Hans nog, midden in het leven ook. Na de marathon in Amsterdam wilde Hans ook komend jaar weer met een groep naar Engeland voor de grizzly. Omdat hij het zo geweldig vond om dit met zo veel mogelijk mensen te delen was hij ook dit jaar weer bezig om een groep bijeen te krijgen. Vol overgave probeerde hij mensen te overtuigen van het feit dat je niet kunt stoppen als loper zonder een keer de grizzly te hebben gelopen. Hij wilde daar nog één keer door de moerassen, over de kiezelstenen, door het water en nog één keer over die beruchte stairways to heaven. We wilden volgend jaar nog één laatste keer de stairway to heaven beklimmen maar je bent ons voor geweest. De stairway to heaven die je nu hebt genomen is een andere afslag. Die doet vooral mentaal veel pijn. Jouw verlies valt ons zwaar maar we hebben niets te willen. Het leven gaat verder maar vergeten zullen we je niet. Hopelijk gaat het je goed daarboven op de top van jouw eigen stairway to heaven en onze volgende marathon zullen we lopen speciaal voor jou.